Ο συμβολισμός του φιδιού στην παγκόσμια μυθολογία (μέρος 1ο)
Ίσως ήταν το σχήμα του, ίσως η κίνηση του, μοναδική στο ζωικό βασίλειο, ίσως η ικανότητά του να μεταλλάσσει το μαλακό σε σκληρό, το τεμπέλικο σε δραστικό, η ύπαρξη του σε κάθε μέρος της Γης και του νερού, η παγκοσμιότητά του, που έκαναν το φίδι ένα ζωντανό σύμβολο.
Κανένα άλλο ζώο, δεν αποτέλεσε αντικείμενο περισσότερου συμβολισμού, για την προγονική σοφία με τις βαθιές ρίζες, που χάνονται στις σπείρες του Χρόνου και στις αρχές της ύπαρξης της Ανθρωπότητας. Μια σοφία παλιά, σαν αν υπήρχε πάντα και μακρινή σαν τα βάθη του Ατλαντικού, που κοροϊδεύει τις δοξασίες των χθεσινών
ανόητων, σημερινών νοητικών νεοσσών. Η ειρωνία και η υπεροψία ας μη χαρακτηρίζουν τη στάση μας απέναντι στους πατέρες, που πότισαν τους αιθέρες με τη φωτιά της γνώσης.
Είναι ανάγκη να διαχωρίσουμε τα σύμβολα από τα είδωλα και αν πάψουμε να θεωρούμε τους προγονικούς Σοφούς, αφελείς και «ειδωλολάτρες». Οι μεγαλύτερες των τεχνών και των επιστημών, τα μαθηματικά, η αστρονομία, η δημιουργία της γλώσσας που μιλούν οι λαοί με τα βάθη των νοημάτων, δημιουργήθηκαν από τους παλιούς τους Σουμέριους, τους Χετταίους, τους Αιγύπτιους, τους Κινέζους και δεν είναι εύκολο, φιλοσοφικά, να γίνουν δεκτοί σαν αδαείς και πρωτόγονοι. Καλύτερα λοιπόν να αφήσουμε τις φτηνές κριτικές και αν αποσυμβολίσουμε τις
κρυμμένες αλήθειες, μέσω της έρευνας των Γραφών.
Το σύμβολο είναι ένα από τα πιο αρχαία, γιατί τα ερπετά προηγήθηκαν
των πτηνών και τα πτηνά των θηλαστικών. Οι θρύλοι σχετικά με τα
διάφορα πράγματα που αντιπροσωπεύει είναι αναρίθμητοι. Αλλά επειδή οι
περισσότεροι απ΄ αυτούς είναι αλληγορικοί, τώρα έχουν περάσει στην τάξη
των μύθων των βασισμένων στην άγνοια και τη σκοτεινή δεισιδαιμονία.
Το Φίδι και ο Δράκοντας, ήταν ονόματα που δίνονταν στους σοφούς, τους
μυημένους γνώστες της αρχαιότητας. Πολλοί μύθοι που περιγράφουν το
καταβρόχθισμα του συκωτιού ή της καρδιάς του Φιδιού ή του Δράκοντα,
εννοούν την αφομοίωση των διδασκαλιών των Σοφών. Το συκώτι είναι το
φυσιολογικό όργανο αντιπροσωπευτικό του συναισθήματος (μου έπρηξες
το συκώτι, λέει ο λαός) και το «φάγωμα» του εννοεί την αφομοίωση μιας
διδασκαλίας πάνω στην ονειρική πλευρά της ζωής, γεμάτη από ηρωισμό,
ευαισθησία και ιδεώδη. Η καρδιά, σαν κέντρο της βούλησης, εκφράζει τη
διδασκαλία πάνω στον Ένα Νόμο, που διοικεί τη ζωή και το συντονισμό
της μ΄ αυτόν.
Στην Σκανδιναβική μυθολογία, ο Σιγκούρντ, έψησε την καρδιά του Φαφνίρ, του Δράκοντα, τον οποίο είχε σκοτώσει και τρώγοντας την έγινε ο σοφότερος των ανθρώπων. Οι Γνωστικοί Οφίτες, τιμούσαν το Φίδι, επειδή
αυτό δίδαξε στους πρωταρχικούς ανθρώπους τα Μυστήρια. Οι Ναγκά των Ινδών και Θιβετανών μυημένων ήταν ανθρώπινοι Ναγκά (Φίδια) και όχι κοινά ερπετά. Ακόμα, το Φίδι υπήρξε πάντα το σύμβολο της διαδοχικής
ανανέωσης, της αθανασίας και του χρόνου. Είχε τόσες πολλές όψεις και απόκρυφες σημασίες, όσες και το Δέντρο, το «Δέντρο της Ζωής» με το οποίο συνδέεται σχεδόν αδιαχώριστα εμβληματικά.
Το μέρος εκείνο, του ανθρώπινου σώματος, που διοχετεύει το σύμβολο του Φιδιού και του Δέντρου, είναι η σπονδυλική στήλη με το νευρώδη μυελό, που ξεκινά από τον σφαιρικό εγκέφαλο με τις ρίζες των νεύρων και καταλήγει στα γεννητικά όργανα, την ήβη με την περιοδική ανανέωση, όπως τα δέρματα του φιδιού και τον φαλλό σαν χορηγός της ζωής. Για τη Γιόγκα, πίσω από τα γεννητικά όργανα, στον ενεργειακό τροχό που λέγεται Μουλαντάρα, βρίσκεται η Κουνταλίνι, η Κυρία των ενεργειών, σαν κουλουριασμένο φίδι. Αφού η Αλήθεια μένει
ενιαία, διασχίζοντας τα διαφορετικά επίπεδα και το σύμβολο την ακολουθεί σ΄όλο το μήκος της , μπορεί κάποιος να μελετήσει και αποσυμβολίσει όλα τα στάδια, από το «Ιερό», του Εγκεφάλου, έως το συμβατικά λεγόμενο «Βέβηλο» του φαλλού.
Στην αρχή της ενωμένης τους ύπαρξης, το Δέντρο και το Φίδι ήταν,
ασφαλώς, μια θεία απεικόνιση. Τα ιερά κείμενα, οι θείες Γραφές, δεν
βωμολοχούν. Αυτοί που τα έγραψαν, δεν είχαν την ίδια λερωμένη σκέψη,
όπως εμείς που τα διαβάζουμε. Αυτή η θεία απεικόνιση, δείχνει το δέντρο
της Ζωής ανεστραμμένο, με τις ρίζες στον Ουρανό και τον κορμό να
μεγαλώνει και να αναπτύσσεται, διασχίζοντας τα πεδία του Πληρώματος,
πετούσε τα φουντωτά κλαδιά του σταυρωτά, πρώτα στο πεδίο της μόλις
διαφοροποιημένης ύλης και ύστερα προς τα κάτω, μέχρις ότου άγγιζαν το
γήινο λασπωμένο επίπεδο. Οι ρίζες του συμβολίζουν το υπέρτατο Όν,το
Λόγο, τα κλαδιά τους Ντιάνι-Τσόχαν, τα περίλαμπρα πνεύματα στη
σανσκριτική θεολογία, τις δημιουργικές Δυνάμεις και τα φύλλα τις
Διδασκαλίες. Όταν τα αγνά κλαδιά του άγγιξαν τη γήινη λάσπη, το Δέντρο
έχασε την αρχική του αγνότητα. Η μία Αλήθεια, ο Όφις της Αιωνιότητας, ο
ουρανο-γεννημένος Λόγος, υποβαθμίζεται και το ερπετό που εκπέμφθηκε
σαν ακτίνα φωτός από την άβυσσο του θείου Μυστηρίου, αποκτάει σκιά.
Μια σκιά που καλούμαστε να νικήσουμε, για να βρεθούμε στις πηγές του
Φωτός.
